Kiedy już prawie zapomniano o powodziach, pożarach, zarazie i głodzie, nieszczęściach znanych od starożytności, i sytuacja zaczęła się stabilizować, nikomu nie przyszło do głowy, że czas niesie nową, podstępną plagę. Był nią zanik prokreacji, pragnienia posiadania potomstwa. Trauma przeżyta w czasie Apokalipsy dała fatalne skutki. Do tego doszły nowe technologie, przynoszące stres i brak czasu, oraz rosnący dobrobyt Nomadii oferujący obfitość jedzenia, prowadzącą do obżarstwa i chorób.

Pierwszy dostrzegł nadchodzące niebezpieczeństwo pewien pustelnik, kiedy na ścianie swojej pieczary zobaczył dwie kobiety objęte miłosnym uściskiem i stojącą obok na stoliku dużą butelkę Coca-Coli i dwa smartfony. Ujrzawszy złowróżbne postacie, nieszczęsny samotnik padł na kolana i zaczął się modlić do Świętego Aleksego Rzymianina, patrona pielgrzymów i wędrowców, orędownika czasów plag i epidemii, aby je oddalił. Modlił się sześć dni i sześć nocy, coraz bardziej wygłodniały i spragniony, zanim święty go wysłuchał.

– Dzisiaj jest niedziela. Należy ci się odpoczynek. Zauważyłem twoją prośbę wśród miliona innych. Masz chłopie szczęście. – Święty mówił prosto i zwyczajnie, aby złakniony posiłku i wody samotnik mógł go zrozumieć. Ten milczał onieśmielony.

– Pytaj o co chcesz, a ja będę ci odpowiadać. – Powiedział Święty. – Inaczej będę język strzępić wyjaśniając to, co zapewne już wiesz, bo przecież nie siedzę w tobie jak te bakterie i wirusy, które pustoszą ludzkie ciała w czasie zarazy i głodu.

Pustelnik chrząknął dyskretnie, aby dodać sobie animuszu, Święty Aleksy zaś kontynuował:

– Obecne plagi sami sobie stworzyliście.

Obfitość żywności prowadzi was prostą drogą do obżarstwa, otyłości i chorób, a nowe technologie przynoszą wam stres, pośpiech i godny pożałowania brak czasu. Wstyd, bo wyglądacie jak wieprzki, których wspomina Pismo Święte. Może nawet gorzej, bo kiedy nie jecie, to uprawiacie bezwartościową paplaninę przez smartfony. To prawdziwe plagi. To was doprowadziło do bezecnej miłości homoseksualnej i lesbijskiej.

– Panie! Zaradź coś na te nieszczęścia – błagał pustelnik w cichej nadziei, że święty zechce i będzie mógł pomóc.

– Nic nie mogę zrobić w tej sprawie. Bóg dał wam rozum i wolną wolę, a ja nie mogę mu się sprzeciwić, tym bardziej że obydwaj zwariowalibyśmy od miliardów próśb o wsparcie i pomoc.

Nie wiadomo, czy wskutek wysłania pustelnika do diabła przez zniecierpliwionego świętego, czy też własnej zgubnej myśli pustelnika podyktowanej głodem i pragnieniem, w pieczarze pojawił się diabeł z butelką oszronionej Coca-Coli w jednej ręce i nowym smartfonem w drugiej, aby kusić biedaka. Pokusa była tak silna, że pustelnik uległ, wyrażając szczery żal za grzechy. Zanim to uczynił popatrzył w górę, zobaczył tylko mroczne chmury układające się w kształt wielkich ust, mówiących „Nie”. Zrozumiał, że plagi obżarstwa, braku czasu, pośpiechu i nieczystej miłości zostaną już na ziemi.

Kiedy pustelnik, który okazał się być współpracownikiem tajnej policji, doniósł o tym Babochłopowi, ten wysłuchał go cierpliwie i odrzekł.

– Wszyscy o tym dobrze wiemy. I co z tego? Czy wiedząc to zmieniamy się? Nie! Tak samo z prokreacją. Wiemy, że jej zanik doprowadzi nas na dno piekła, ale i tak ludzie nie chcą się zmienić. Można od tego zwariować.

Odchodząc pustelnik nie był pewien czy jego rozmowy ze Świętym Aleksym Rzymianinem a potem z szefem policji nie były najdziwniejszym wydarzeniem jego życia, a on sam nie był ostatnim Mohikaninem samotności w czasach, kiedy ludzie chcą nieprzerwanie konwersować, czytać albo pisać, inaczej mówiąc, żyć na luzie, beztrosko i bez kłopotów. Zdecydował się nie wracać do miejsca swojego odosobnienia, tym bardziej, że był piękny dzień i pustelnik był prawie pewien, że gadatliwi i najedzeni do syta turyści całkowicie zaśmiecili mu wejście do pieczary. Żyjąc skromnie, jak na eremitę przystało, nie znosił brudu.