Od Nowego Roku Iwan Iwanowicz widział wszystko w krzywym zwierciadle. 4 stycznia 2019 roku o godzinie piątej rano, równiutko jak w pysk dał, zanotował w swoim sekretnym dzienniku, że na zachodniej ćwiartce nieba ukazały się poszarpane na krawędziach warstwy chmur, czerwona góra, niebieski środek i biały dół, spod których przebijały światło. Iwan Iwanowicz od razu skojarzył je sobie z Leonem Krzepkim-Kukułą, którego wciąż pamiętał jako dawnego Naczelnika Wioski i Torów Kolejowych (przywódcę o szlachetnych intencjach, jak mówili o nim jego wasale i lennicy), który w międzyczasie urósł do pozycji Naczelnika Państwa.

– Przeciwnicy Naczelnika, ekstremiści zatruwający po lasach grzyby jadalne – cicho mruknął do siebie Iwan Iwanowicz, aby nie pobudzić domowników – przypisywali mu niezrozumiałe zamiary totalnego uporządkowania społeczeństwa, otumanienia szlachetnymi obietnicami a nawet zastraszenia, aby narzucić mu własną wielce sprawiedliwą wizję państwa, społeczeństwa i prawa, jaka krążyła po siwej głowie Naczelnika.

Od pewnego czasu Naczelnik jakby niedomagał, chodził o lasce, utykając na jedną nogę, w jego oczach palił się jednak niezmiennie ten sam ogień reformowania wszystkiego, poprawiania i uskuteczniania, od form piekarskich przez huśtawki dla dzieci do wzorca sprawiedliwości dziejowej, którym miał nadzieję zarazić także inne narody.

Myśl o zarazie zmroziła Iwana Iwanowicza. Jego umysł popadł w stan łagodnego odrętwienia, aby zregenerować się po intensywnym choć krótkim wysiłku syntezy społecznej.