Przez kilka dni w Laboratorium panował marazm. Wszystkim udzieliło się przygnębienie i poczucie klęski. Pracownicy snuli się po korytarzach i pomieszczeniach, patrząc niewidomym wzrokiem przed siebie. Konioczłowiek, nad którym pracowali tak długo i z tak ogromnym oddaniem, okazał się nieudanym eksperymentem. Nie było wiadome, jak i dlaczego nastąpił zgon, a nawet co stało się z ciałem Półkonia. Zarząd nie udzielał żadnych informacji, jakby celowo nabrał wody w usta.

Domyślano się, że ciało Półkonia zostało spopielone, nie można było jednak wykluczyć, że je zamrożono z myślą o wykorzystaniu dla badań i eksperymentów. Decydował o tym zarząd, głównie Nina Aleman. Nie można było jej o to zapytać. Była niedostępna, pozostawała w zamknięciu w swoim mieszkaniu. Nie przychodziła nawet do restauracji ani kawiarni; posiłki dostarczano jej bezpośrednio do pokoju.

Wkrótce atmosfera zgęstniała. Pojawiły się sugestie, że nie był to zwykły zgon, że ktoś musiał pomóc Josefowi zejść z tego świata. Podejrzewano otrucie, zadawano pytania, w czyim interesie był ten zgon, jak również spekulowano, że Zespół Inżynierii Genetycznej mógł popełnić fatalne błędy. Jego pracownicy protestowali oburzeni podejrzeniami, tym bardziej, że przez tyle dni i nocy dokładali starań, aby zachować przy życiu Josefa, kiedy był w krytycznym stanie zdrowia w okresie śpiączki letargicznej. Byli wściekli również na siebie, że w długim procesie tworzenia konioczłowieka nie objaśniali zarządowi i pracownikom na problemów, wyzwań i zawiłości, z jakim mieli do czynienia.

*****

Niezależnie od śledztwa prowadzonego przez Aarona i jego ludzi, profesor Kary postanowił sprawdzić, czy jego zespół nie popełnił przypadkiem poważniejszego błędu chirurgicznego. Nie nazywał tego dochodzeniem, ale analizą zaszłości. W obronie także własnego honoru pracownicy Inż-Genu wytrwale wertowali regulaminy, instrukcje i procedury. Pracowali tylko do czasu, kiedy wspólnie uznali, że ich wysiłki to czysty wygłup, szukanie igły w stogu siana, ponieważ większość regulaminów, instrukcji i procedur powstawała w trakcie operacji, nie mogła więc być doskonała.

Wobec braku postępów śledztwa, Aaron zaczął podejrzewać, że ktoś je utrudnia, zacierając ślady i podrzucając fałszywe dowodu. To go skłoniło do przyjęcia bardziej zdecydowanych metod. Zespół ogarnęła taka determinacja, że wkrótce zaczęto ich oskarżać o stosowanie terroru w śledztwie. Podejrzewali różnych ludzi i różne przyczyny, błędy w trakcie operacji, ignorowanie wad genetycznych, sabotaż, a nawet morderstwo przez otrucie. Wobec pracowników – domniemanych sprawców przestępstwa – Zespół Bezpieczeństwa stosował długie i intensywne przesłuchania, aby wydobyć z nich choćby cząstkę tajemnicy zgonu Josefa. Był to najgorszy czas dla organizacji.

– Szukamy prawdy – to hasło uzasadniało stosowanie przez Aarona najbardziej drastycznych działań i podejmowania najdziwniejszych tropów.

Dochodzenie nie doprowadziły do znaczących konkluzji. Udało się tylko ustalić z całą pewnością, że Josef Półkoń dosłownie padł wskutek gwałtownego zawału serca z powikłaniami. Wcześniejsze badania Josefa, prowadzone regularnie i z należytą starannością, nie wskazywały w ogóle na jakiekolwiek problemy sercowe.

– Inżynieria genetyczna i tworzenie żywej istoty w warunkach laboratoryjnych to sprawy przekraczające ludzkie możliwości. To rola pana Boga. Człowiek nie powinien w ogóle się do tego zabierać – podsumował Klecha, były ksiądz, zdegradowany i ekskomunikowany przez kościół za zbyt liberalne poglądy i krytykę władz. Kierowany pragnieniem pojednania pracowników Laboratorium i przywrócenia im poczucia wspólnoty, Klecha podjął modlitwy za duszę zmarłego Josefa. Spotkało się to z mieszanym przyjęciem, ponieważ większość laborantów była sceptycznie ustosunkowana do praktyk religijnych.

*****

Głowy laborantów wręcz puchły od myślenia, troski i niepokoju. Kiedy patrzyli na siebie, wydawały im się wielkie jak u konia, ucieleśnienia wszystkich znanych im koni, śniących się po nocach. W tym ucieleśnieniu widzieli ideał przyświecający tworzeniu hybrydy. Tak to odczuwali, kiedy mieli wszystkiego dość. Nachodziły ich wtedy żarty i głupoty. Odreagowywali w ten sposób stres, samotność i niepewność. W dni złej pogody, kiedy ciśnienie na barometrze skakało wyżej niż zdziczały królik objedzony szalejem, najgorzej czuli się meteopaci.

W dzień szczególnie podłego nastroju załogi, Nina Aleman, w porozumieniu z zarządem, udzieliła laborantom dyspensy od dyscypliny określonej regulaminem. Decyzję przyjęto z entuzjazmem. Na stołach pojawił się alkohol w dużych ilościach i różnych gatunkach, nie wiadomo skąd, bo pracownicy nie mieli dostępu do sklepów. Dawno już nie ucztowali z udziałem alkoholu, nie żałowali więc sobie. Następnego dnia, niezależnie od samopoczucia, chwalili życzliwą decyzję zarządu.

– Potrzebowałem takiej uczty jak płuca powietrza. Byłem już na krawędzi nerwowego załamania. – Przyznał Niedźwiedź, tego dnia szczególnie rozkudłany na głowie. – To pijaństwo było aktem higieny ciała, duszy i umysłu.

Inni członkowie załogi z wyjątkiem abstynentów byli podobnego zdania. Ci ostatni czuli się podwójnie poszkodowani; nie dość, że nie uczestniczyli w libacji, to z racji swojej trzeźwości musieli pełnić dyżury, kiedy koledzy i koleżanki bawili się wesoło.