Następnego dnia na ulicach miasteczka pojawili się emisariusze Laboratorium głoszący dobrą nowinę o Josefie, nowym gatunku biologicznym, który zbawi człowieka, konie i przyrodę. Wybrano ich spośród najbardziej religijnych pracowników Laboratorium i dokooptowano kilku członków lokalnych stowarzyszeń i bractw religijnych, wierzących w jedność świata ludzi, zwierząt i przyrody, miłość braterską i samarytańską pomoc. Szczególną chęć głoszenia dobrej nowiny wykazali bracia zakonu im. Świętego Megara.

Akcja upowszechniania Josefa Półkonia w duchu pojednania człowieka i zwierzęcia, wspierana drobnymi upominkami i cytatami z Biblii przyniosła efekty przerastające oczekiwania Laboratorium.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Nina Aleman była w siódmym niebie.

Po zakończeniu akcji dziennik miejski Yoko poświęcił specjalne wydanie Josefowi, konioczłowiekowi cyrkowemu, jak go wciąż nazywano, opisując wszystkie szczegóły, cytując opinie mieszkańców miasteczka i okolicznych wsi oraz pokazując zdjęcia. Konioczłowieka traktowano nadal jako przebierańca, człowieka ukrytego w drugim nie zastanawiając się dokładniej, co to za istota. Zarząd Laboratorium podszedł do tych rewelacji z satysfakcją, ale ostrożnie.

Reakcja społeczeństwa wyraźnie pokazywała, że większość osób nie zdawała sobie jeszcze sprawy, że Josef jest mieszańcem, hybrydą człowieka i konia, i jak błogosławione konsekwencje będzie to miało dla przyrody. Josef w świadomości ludzkiej wciąż był oryginałem, ciekawostką, przebierańcem cyrkowym, czymś w rodzaju arlekina czy klauna, choć już nie zwierzęcia w rodzaju żyrafy, słonia lub dwugarbnego wielbłąda występującego w cyrku. W wywiadach z mieszkańcami Yoko zaledwie kilku z nich wyraziło większe zaciekawienie, co to jest za istota. Ludzie podświadomie odrzucali w nim jedność człowieka i zwierzęcia, jako sprzeczną z naturą a nawet ewolucją, która wyraźnie rozdzieliła obydwa gatunki.

*****

Świadomość odrzucenia tej jedności przez ludzi mimo szeroko zakrojonej akcji uświadamiającej przygnębiła zarząd Laboratorium. Tkwiło w nim wielkie zagrożenie dla Josefa. On sam też zaczął zdawać sobie z tego sprawę; bardzo go to zasmuciło. Pojawiła się obawa, że przebudzenie świadomości obywateli Nomadii doprowadzi rząd do podjęcia decyzji o eliminacji Josefa jako istoty nienaturalnej, sprzecznej z boską naturą człowieka, którego powszechnie uważano za czysty twór boży na zasadzie wyłączności. 

Nina Aleman zaczęła intensywnie myśleć o kontakcie z międzynarodowymi organizacjami dobroczynnymi i ekologicznymi w celu uzyskania ich wsparcia dla Josefa i uratowania nadziei, jaką pokładali w nim ekoanarchiści i inni zadeklarowani zwolennicy ochrony przyrody. Zdawała sobie sprawę, że rozmowy będą musiały mieć poufny charakter i ubiec gubernatora i wicegubernatora, którzy nie wahaliby się przeforsować w parlamencie decyzji eliminacji Josefa i skazania Laboratorium na potępienie. Idealnym rozwiązaniem wydało się Ninie zarejestrowanie Josefa w UNICEF-ie jako unikalnego, żywego zabytku natury i cywilizacji.

Wyzwaniem nie do pokonania wydało jej się zdobycie zaufania rządu Nomadii.

Wymagałoby to uświadomienia gubernatorowi Blawatsky’emu oraz wicegubernatorowi Csudo, odpowiedzialnemu bezpośrednio za zasoby naturalne i ochronę przyrody, że Josef jest skarbem narodowym i może stać się największą atrakcją turystyczną przyciągającą do kraju setki tysięcy turystów a wraz z nimi miliardy dolarów dochodu. Jedynie chciwość rządu mogły uratować Josefa i Laboratorium przed zagładą.

*****

Wiadomość o zgonie Josefa Półkonia spadła na wszystkich pracowników Laboratorium jak grom z jasnego nieba. Żadne wydarzenie nie mogło bardziej zaskoczyć i przerazić laborantów. Josef zmarł nagle nocą, nikt nie znał okoliczności ani przyczyn jego zejścia.

– Prędzej spodziewałbym się własnej śmierci – oświadczył Aaron, szef Zespołu Bezpieczeństwa.

Śmierć Josefa Półkonia wywołała wielką konsternację i popłoch. Zarząd nie miał pojęcia, co robić, przede wszystkim czy podać ten fakt od razu do publicznej wiadomości czy też przeczekać jakiś czas. I jedno i drugie mogło mieć negatywne konsekwencje dla firmy.

Aaron, nie czekając na rozwój wydarzeń, natychmiast podjął śledztwo. Wszystkie kroki uzgadniał z Niną Aleman, przewodniczącą zarządu, na bieżąco też informował ją o postępach. Pracownicy zespołu tym serdeczniej przykładali się do śledztwa, że sami pozostawali w kręgu osób podejrzanych o niedopatrzenie obowiązków ochrony Josefa i brak przeciwdziałania grożącym mu niebezpieczeństwom.