Szybkość zdarzeń oszałamiała Isabelę. Niebo, które widziała i opisywała, nagle okazało się piekłem, gdzie nikt nie był w stanie się zestarzeć.
– Możesz żyć w jednej miejscowości, na jednej ulicy, ba, w jednym domu miliony lat, będziesz mieć wszystkiego po dziurki w nosie, bo wieczność nie ma granic – napisała w natchnieniu.
Poczuła się następczynią Sefardiego. Postanowiła odszukać go. Spojrzała w górę i zobaczyła go. Sefardi zmienił się, rozpaczliwie i jakoś dziwacznie usiłował przedstawić Bogu i jego świcie sens swego życia, który utracił. Kładł się na ziemi, turlał, wykonywał dziwne przewroty, poruszał rękami, gestykulował, robił miny, przekonywał o czymś usilnie, w końcu zdenerwował się z braku porozumienia. Wkrótce sceneria zmieniła się. W niebie, które przybrało postać nieskończonej równiny, pojawił się wielki tłum ludzi, aby wziąć udział w uroczystości zwanej Purgatorium, czyli Czyściec. Każdy musiał oczyścić się z doczesności ziemskiego życia, przejść z życia do wieczności, rozprawić się z samym sobą i pogodzić ze wszystkim i z wszystkimi.
Zebrani ustawili się w jedną szeroką kolumnę. Każdy zawód miał swoją kolejkę, każda z nich dzieliła się na sekcje. Pisarze dołączali do pisarzy, prawnicy do prawników, rzeźbiarze, malarze, murarze, rzeźnicy, wszyscy mieli swoje kolejki. Kategorii przynależności było chyba trzy tysiące. Każdy z uczestników niósł plakietkę zawierającą jakąś sentencję podsumowującą życie, wiedzę lub mądrość, jaką sobie przyswoił. Isabela pomyślała, że gdyby to spisywano, to wyszłaby z tego cała encyklopedia. Było to bardzo podniosłe i niezwykle filozoficzne rozwiązanie; każdy musiał przeprowadzić refleksję nad swoim życiem, doczesnością i wiecznością. Zamiast opisywać Bogu swoje życie, najważniejsze wydarzenia, wszyscy odtwarzali je jak aktorzy na prawdziwej scenie teatralnej. Każdy miał rolę do zagrania; musiał w wielkim skrócie przedstawić, to co przeżył i zrobił, i to uczciwie, pokazać, co najbardziej nim wstrząsnęło i co go najbardziej ucieszyło, swoje wady i zalety, groteskę i powagę.
Dla niektórych były to sukcesy lub tragedie osobiste, rzadziej jedno i drugie, dla wszystkich zaś śmierć, która ich unicestwiła. Tę wszyscy przeżywali najbardziej. Presja godzenia się ze śmiercią była tak wielka, że niektóre osoby czekające w kolejce nie były w stanie jej wytrzymać. Starając się zrzucić ją z siebie jak najszybciej, przepychały się do przodu, przed innych, aby bezzwłocznie zeznać to, co mieli do zeznania, zupełnie jakby były na ziemi i starały się zdobyć deficytowy towar. Jeszcze inne w przerażeniu uciekały nie wiadomo dokąd. Były też i takie, którym napięcie lub czekanie tak się podobało, że wpadały w wisielczy humor i żartowały na wszystkie tematy, łącznie z Bogiem. Byli to przeważnie mężczyźni, co sprawiło Isabeli ulgę.
Prezentacja ostatniego momentu życia odbywała się wedle pewnego schematu. Podsądny musiał podać przyczynę lub sposób odejścia, zupełnie jak w urzędzie statystycznym: samobójstwo, śmierć w wypadku drogowym, zgon wskutek działań wojennych, rzadko wskutek starości, choroba, zabójstwo. W roli głównego jurora na trybunie honorowej siedział Bóg, oceniający wystąpienia. Nie był sam. To znaczy był sam, ale wielopostaciowy, jeden stwórca i tysiące wyobrażeń, jakie ludzie mieli o nim na ziemi. Reprezentował cały gigantyczny świat ludzkiej wiary, w podziale na religie, aby wszyscy obecni ostatecznie zrozumieli jego nadzwyczajną naturę.
Przedstawiała to wielka tablica świetlna. Najpierw były kategorie oczywiste dla każdego, z określeniem procentowym udziału każdej religii w ogólnej masie wierzących i niewierzących: chrześcijaństwo – trzydzieści trzy procent, islam – dwadzieścia cztery procent, hinduizm – czternaście procent, buddyzm – siedem procent. Trzy mniej liczebne religie, Sikhizm, Judaizm i Bahaizm miały razem mniej niż jeden procent, bezwyznaniowi natomiast ponad dziewięć procent. Pozostałe jedenaście procent stanowili przedstawiciele tak drobnych wyznań, że nawet Bóg się w nich nie rozeznawał. Isabela pomyślała, że świetlną tablicę wymyślił on po to, aby uświadomić ludziom, że Bóg jest tylko jeden, ale w wielu postaciach, tak jak to sobie wyobrażali każdy wedle swojej wiary.
Mimo ułatwień ze strony Boga, nastąpiło zderzenie dwóch rzeczywistości: doczesności, reprezentowanej przez śmiertelników oraz wieczności, reprezentowanej przez niego samego. Isabela nie widziała niczego bardziej fascynującego. Nazwała to wielką kontrowersją. Pisząc, dziwiła się, z jaką łatwością jej to przychodziło.
Naszła ją chęć zbliżenia się do Sefardiego, tak jak na ziemi, kiedy przynosiła mu kawę lub herbatę. Połączyła się z nim. Różnili się między sobą: on był eteryczny, ona bardziej wyrazista, jakby cielesna. Zdawało jej się, że śni. Jeśli była to prawda, to był to sen bardzo pożyteczny, ponieważ zrozumiała, że życie jest snem, w którym człowiek gra przypisaną mu rolę kilkadziesiąt, może nawet więcej lat; pozostała część to bezbrzeżna wieczność, nie zbliżająca się nawet do obrzeży czasu i przestrzeni.
Dla Boga pogrzeb Sefardiego Baroki był czystą rozrywką. W niebie patrzono na tę uroczystość zupełnie inaczej. Na ziemi było to pożegnanie, na górze – powitanie.
– Wreszcie poznam znanego pisarza osobiście. – Otoczony wielką świtą, wszystkimi świętymi, aniołami i personelem pomocniczym, Bóg cieszył się jak dziecko czekając w sali biesiadnej na przybycie Sefardiego.
– Bóg starzeje się bardzo wdzięcznie – zauważyła Isabela, niezwykle zadowolona z pierwszej części swojego opowiadania. Przeszedł ją dreszcz emocji.
OLYMPUS DIGITAL CAMERA