– Burmistrz zmarł około północy pchnięty ostrym narzędziem w klatkę piersiową. Prawie bez śladów. Nie można wyobrazić sobie prostszej i doskonalszej zbrodni. – Lekarz sądowy sucho relacjonował wydarzenie. Ekipa dochodzeniowa była w szoku. Burmistrz był postacią znaną i lubianą. Niedawno wybrano go dużą przewagą głosów na trzecią kadencję.

– Jak do tego doszło? Kto to mógł zrobić i dlaczego? – Lekarz, mężczyzna czterdziestoletni, doświadczony fachowiec, nie mógł otrząsnąć się z przygnębienia.

– To musiał być ktoś, kogo ofiara znała. – Komendantka posterunku policji, Ewa Padano, dzieliła się swoimi przypuszczeniami. Była młoda i energiczna, bezwzględnie zdecydowana znaleźć zabójcę, aresztować go i postawić przed sądem. – Mogę sobie to wyobrazić. – Kontynuowała z przekonaniem. – Ktoś zapukał do drzwi i burmistrz zapytał: Kto tam? Odpowiedział mu znajomy głos. Burmistrz zdziwił się trochę, że ten ktoś przychodzi tak późno, ale otworzył drzwi. Wtedy morderca uderzył i odszedł. Żona burmistrza znalazła ciało nad ranem. Jest teraz pod opieką psychologa. Mówiła, że mąż nie był zdenerwowany ani niespokojny mimo fatalnej pogody. Prawdopodobnie był to ktoś, kogo on znał. – Policjantka powtórzyła swoje wcześniejsze przypuszczenie. – Nie znaleźliśmy odcisków palców ani żadnych innych znaków w domu ani na zewnątrz. Wilgoć rozmyła ślady na dworze. Robi się coraz ciemniej, ale od rana zaczynamy od nowa. Przyjedzie specjalista od daktyloskopii.

*****

Ksiądz Terrano poczuł nieprzyjemny ucisk w dołku, kiedy do parafii dotarła tragiczna wiadomość. Była na ustach wszystkich osób, które  znały burmistrza. Tajemnica śmierci powszechnie znanego człowieka okazała się studnią, w której utonęła prawda o mieszkańcach miasta, ich uczuciach i sumieniach. Dla policji była to trudna sprawa. Za dużo było możliwości. Zbrodni mógł dokonać każdy obywatel miasteczka lub ktoś z zewnątrz, zupełnie nieznany. Policja odkryła, był to jedyny pewny fakt, że ofierze zadano dwa śmiertelne ciosy ostrym narzędziem prosto w serce. Tylko czas mógł ujawnić prawdę. Wszyscy czekali na nią z niecierpliwością.

Sefardi i Amizgao nie kontaktowali się ze sobą przez kilka dni. Obydwaj byli w szoku. Myśleli o swoim spotkaniu, rozmowie i zabawie, o tym, czym one były. Zbiegiem niezwykłych okoliczności, nienormalnej pogody, szalonej wyobraźni czy kilku kieliszków wina? Obydwaj nie mieli żadnego alibi, ale to akurat było bez znaczenia. Nikt ich o nic nie pytał.