Temat miłości pojawił się zupełnie przypadkowo. Sefardi nie zamierzał podejmować z Isabelą dyskusji na ten temat. Sprowokowany jakąś jej uwagą powiedział, natychmiast uznając swoją wypowiedź za nieopatrzną, że dojrzałe kobiety uciekają od miłości cielesnej, zaniedbując rolę partnerską wobec mężczyzn, jaką dojrzała Ewa pełniła względem Adama, oraz potrzeby erotyczne własnego organizmu. Chciał jeszcze wyjaśnić coś o bezsensie zrzucania na ziemię nasienia przez Onana, o czym mówi Biblia, o samogwałcie popełnianym przez Adama, protoplaście wszystkich mężczyzn, kiedy był sam jak palec, lub kiedy Ewa gniewała się na niego, ale uznał, że jest to zbyt zawiłe. Księżyc tej nocy pędził po niebie egzotyczne chmury i Sefardi poczuł twórcze prawie poetyckie uniesienie, co wiązało go długą nicią ewolucji z pierwotnym Adamem, przypomniały mu się bezkresne łąki w raju, po których biegała roznegliżowana Ewa. Dał się unieść erotyce, wezbrała w nim fala męskości. Nie mając możliwości popłynąć na niej, zdeptał ją w sobie, popadając omalże w depresję. Kiedy zamilkł, zdając sobie sprawę, że powiedział coś, czego nie zamierzał mówić, Isabela go zaskoczyła.

– Z nikim o tym nie rozmawiałam, ale to mnie bardzo interesuje. Niech pan nie sądzi, don Sefardi, że jestem kobietą … zawahała się, aby dodać po chwili … zaściankową.

– Nie mam nic do dodania – odparł pośpiesznie Sefardi – oprócz tego, że kobiety w wieku dojrzałym, nawet te piękne jak jutrzenka w dniu, kiedy nastąpiło zbawienie, pozbawione męża lub partnera, zamiast znaleźć sobie mężczyznę, który by sprawiał im radość cielesną, przestają ufać mężczyznom i rzucają się w wir pracy lub niekończącą się opiekę nad małymi dziećmi. Niektóre przechodzą nawet do polityki, ucząc się słuchania i wygłaszania kłamstw, tak jakby było go za mało bez ich udziału. Sefardiemu coś się przypomniało, zdenerwował się i wypalił:

– Nie znoszę kłamliwych bab. Są gorsze niż schlany mężczyzna w rynsztoku.

– Zgadzam się z panem całkowicie, don Sefardi – skwapliwie przytaknęła rozmówczyni, ponownie zaskakując go swoją otwartością. Przyjrzał jej się uważnie i dopiero teraz zauważył, że była ubrana inaczej niż zazwyczaj, w luźny różowy strój. Wyglądała raczej skromnie w górnych partiach ciała, lecz bogato w dolnej części. Zdziwiło go to, bo inaczej ją pamiętał. Doszedł do wniosku kolejny raz, że jej biodra mogłyby zachwycić najbardziej wymagającego miłośnika kształtnych kobiet. Była przeciwieństwem modelek, obnoszących z dumą wygłodzone biodra i usychające uda.

Isabela niespodziewanie podjęła wątek zaniedbanej kobiecości. Chyba pragnęła i potrzebowała wypowiedzieć się na ten temat od dawna, gdyż mówiła śpiesznie, jakby bała się, że ktoś jej przerwie.

– Mam przyjaciółkę. Od piętnastu lat żyje samotnie. Ma pięćdziesiąt pięć lat, nie ma kota ani psa, za to dwójkę dorosłych, niezależnych już dzieci, córkę i syna. Zalecali się do niej różni mężczyźni. Ale co to byli za mężczyźni? Zjawił się taki jeden na wstępnej randce w kawiarni z teczką wypchaną dokumentami i opowiadał ze łzami w oczach, jaki to on jest dobry, cały majątek zostawił żonie i dzieciom i teraz szuka tylko miłości. Moja przyjaciółka od razu wyczuła, że on nie szuka miłości, tylko opieki, kiedy zdziadzieje i chciałby, aby ktoś się nim zaopiekował. Przegoniła go na cztery wiatry. To łachudra liczący na kobiecą dobroć – tak mi powiedziała. Potem żałowała swojej decyzji, bo on autentycznie był nią zainteresowany. Isabela przerwała i zamyśliła się. Kąciki jej ust zadrgały jakby podrażnione czymś szorstkim. – Teraz jakoś sobie radzi bez mężczyzny, przyzwyczaiła się. – Zakończyła, opuszczając wzrok. Być może zobaczyła coś na podłodze, może chciała przyjrzeć się swoim nowiutkim pantofelkom, być może było to zupełnie przypadkowe. Kiedy podniosła twarz, kąciki jej ust opadły, wyglądała na przygnębioną. Trwało to tylko sekundę. Po chwili jej twarz rozjaśniła się uśmiechem. Sefardi domyślił się, że opowiedziała mu swoją historię.