Podejrzliwość Sefardiego wobec rządu miała swoje uzasadnienie. Wydatki budżetowe kraju od wielu miesięcy rosły w niebotycznym tempie. Nikt nie umiał przekonująco wytłumaczyć, dlaczego. Indagowany o to na korytarzu parlamentu gubernator odpowiadał lapidarnie:

– Proszę pytać ministra finansów.

Po kolejnym pytaniu, czy on sam nie potrafi tego wytłumaczyć, Blawatsky zatrzymywał się, patrzył wymownie na dziennikarkę i z uśmiechem politowania odpowiadał:

– Ja wiem wszystko, co dzieje się w kraju. Jeśli odsyłam panią do ministra finansów, to tylko dlatego, że jest on w stanie udzielić bardziej szczegółowej odpowiedzi. To jest jego działka. Zna budżet na wylot, z góry na dół i z dołu do góry, z lewej strony na prawą i z prawej na lewą.

Przedstawiciele mediów skarżyli się na utrudniony dostęp do danych statystycznych na stronie internetowej rządu. Informacje pojawiały się z opóźnieniem i były niekompletne. Rzecznicy rządu i ministra finansów dwoili się i troili, starając się wyjaśnić przyczyny trudności, wskazując awarie sieci komputerowej i sprzętu, pożary wywołane przez pracownika pominiętego w awansie, niedobór kwalifikowanych kadr, w końcu ograniczoną przepustowość systemu informatycznego.

– Ministerstwo już dwa razy zmieniało firmę wykonującą konserwację i naprawę systemu informacyjnego. To problem jeszcze z czasów poprzedniego rządu. Nie zrobili tego porządnie i teraz wszyscy cierpimy – tłumaczyła rzeczniczka rządu, postawna, niemłoda już kobieta, o oczach pozbawionych nawet cienia litości.