Wyzwania stojące przed Barrasem Blawatsky’m, właścicielem partii, premierem i gubernatorem w jednej osobie, były przeogromne. Potrzebny był nowy model zarządzania państwem, gospodarką, sprawami społecznymi, zdrowiem, wszystkim. Złożoność spraw wymagała nowoczesnego narzędzia zarządzania państwem. Wyzwanie to rozwiązano metodą kolejnych przybliżeń.

Na polecenie gubernatora opracowano najpierw cyfrowy model redukcji rzeczywistości do możliwości jednoosobowego zarządzania. Ważna była nazwa, przekonywująca i łatwa do zapamiętania. Pierwsza nazwa, ReduPrak, nie została dobrze przyjęta; niechętni jej byli lekarze, prawnicy i inni profesjonaliści. Źle się kojarzyła. Myślano nad inną.

Nowy system zarządzania państwem miał kształt piramidy. U podstawy znajdowały się komputery, do których tysiące urzędników wprowadzało dane, u góry był wąski lejek, przez który informacje płynęły prosto do premiera w formie krótkich papierowych notatek. On sam nie używał komputera; ceniono to, uważając, że premier ma ważniejsze sprawy do realizacji niż gapienie się w monitor komputera i stukanie w klawisze.

System stworzono w imponująco krótkim czasie. Okazał się tak prosty i skuteczny, że do kraju zaczęły przyjeżdżać delegacje z zagranicy, aby poznać jego działanie. Rząd wkrótce ograniczył dostęp do informacji o systemie z uwagi na niebezpieczeństwo wykorzystania go przez wrogów kraju. W szczególności obawiano się terrorystów.

W trosce o przyszłe pokolenia, uproszczono nauczanie. Zrezygnowano z większości przedmiotów ścisłych, zupełnie bezużytecznych w gospodarce obsługiwanej przez roboty, zwiększano natomiast ilość lekcji wychowania moralnego, religijnego i obywatelskiego. Przywrócono też stare hasło: Bóg-Honor-Ojczyzna. Na polecenie gubernatora instytut medyczny stworzył dodatek do wszystkich szczepionek dla dzieci, uzupełniający niedobór elementów patriotyczno-religijnych we krwi.

Pracę rządu utrudniała opozycja, reprezentująca elementy wolnomularskie, osobników o zachwianej orientacji seksualnej, jednostki aspołeczne, nie wierzące w Boga ani w Trójcę Świętą. Wyzwań przybywało, gdyż opozycja złośliwie zachęcała obywateli do pozostawania w kraju, zamiast udać się na emigrację, gdzie mogliby podnieść swoje kwalifikacje i odciążyć budżet państwa. Najbardziej podatni na jej argumenty byli młodzi ludzie, nieustabilizowani materialnie i poglądowo, pozostający w kraju i zwiększający bezrobocie. Stali się oni szczególną troską rządu. Natychmiast zaoferowano im pomoc w postaci nauki szybkiego pisania CV i podań o prace, poradnictwa, jak ubierać się na interview, oraz wsparcia duchowego.

Największym wyzwaniem dla gubernatora była demografia: nadwyżki siły roboczej w okresach słabego rozwoju gospodarki, które gubernator nazywał bessą, oraz niedostatku siły roboczej w okresach ożywienia gospodarczego, które nazywał hossą, choć czasem myliła mu się z bessą. Obywatele bardzo cenili używanie obcych terminów, mając w pamięci jego poprzednika, nieuka i zarozumialca. Gardzono nim, ponieważ był tylko premierem, w dodatku marnym.

– Ten łajdak nie zasłużył sobie na żadną godność. Nie to co nasz obecny premier, gubernator i właściciel partii – tak standardowo wypowiadał się naród na wiecach, w rozmowach prywatnych i w lożach zaproszonych gości. Wypowiedzi narodu cytowała patriotyczna prasa konserwatywna.

Szczodrze wyposażony w zaufanie społeczne i godność osobistą gubernator ujął sprawy mocno w ręce jak furman bat, aby osobiście kierować losem narodu. Pozycja furmana dobrze mu się kojarzyła; jego odlegli przodkowie byli furmanami.

– To ludzie siedzący blisko ziemi, umiejący opanować każdego, nawet zdeprawowanego, konia. Mówiąc o deprawacji gubernator miał na myśli opozycję.

Naród w swojej masie cenił proste i bezpośrednie wypowiedzi i metody działania premiera. Był mężem opatrznościowym. Niektórzy widzieli w nim także zbawcę; wyobrażali go sobie w postaci rycerza na białym koniu, z wielkim mieczem w prawej dłoni, walczącego z plagami bezrobocia, lewactwa, dysydentów i odrażających obcokrajowców.