Uwaga: Ten tekst zastępuje poprzedni fragment powieści, który został usunięty.

Dowódca straży parlamentarnej przeżywał najgorsze dni swojego życia. Społeczeństwo Nomadii przygotowywało się już do letnich wakacji, kiedy nastąpiło wydarzenie, które wstrząsnęło opinią publiczną, a jego dotknęło osobiście. Przyćmiło ono wszystkie inne zdarzenia, spór w sprawie inżynierii genetycznej, zmiany klimatyczne, czy masowe migracje ludzi zagrażające czystości rasowej i wierze w jednego Boga.

Myśląc o tym wieczorem dowódca straży popadł w odrętwienie, które przeszło w dręczący sen. Nad ranem, około godziny piątej trzydzieści, kiedy straż parlamentarna była jeszcze rozespana, na portierni pojawiły się dwie sprzątaczki. Strażnicy pozwolili im wejść nawet nie sprawdzając przepustek. Był to błąd, za który dowódca straży obarczał siebie, tak jakby mógł zaradzić temu, że jego ludzie nie byli dostatecznie czujni widząc te same kobiety nieprzerwanie od kilku lat. Na korytarzu głównym, na pierwszym piętrze, rzekome sprzątaczki otworzyły okno, przez które niegdyś, jeszcze w czasach historycznych wciągano meble, i wyrzuciły na zewnątrz liny. Na dole czekał już oddział uzbrojonych ludzi, mężczyzn i kobiet; na teren parlamentu dostali się oni podkopem. Oddział sprawnie opanował korytarz i sąsiednie pomieszczenia, i zabarykadował się. Komandosi byli uzbrojeni w pistolety wojskowe, pałki, paralizatory i inną broń podręczną. Po zabarykadowaniu się część jej ukryli, ale tak, by mieć ją pod ręką. Strażnikom wydawało się, że porywaczy jest dużo więcej niż zakładników. Odtwarzając nagrania z kamer przemysłowych zauważyli, że twarze porywaczy i zakładników były pokryte wizerunkami drzew i koni.

O godzinie dziesiątej rano okupanci zażądali widzenia się z ministrem leśnictwa i środowiska.

– Co najmniej z ministrem, jeśli nie premierem. Nie zaakceptujemy nikogo poniżej tej rangi – taki był dokładny przekaz.

W tym momencie nikt w parlamencie niczego poważnego jeszcze nie podejrzewał. Sądzono, że był to jakiś wygłup, maskarada lub fanaberia, ponieważ napastnicy cały czas twierdzili, że chcą tylko porozmawiać, że ich intencje są pozytywne, że pragną jedynie zwrócić uwagę na pewne, niezbyt pozytywne zjawiska w ochronie środowiska. W końcu postawili jasne żądanie: drastyczne ograniczenie wyrębu lasów i niszczenia środowiska naturalnego oraz całkowita ochrona wszystkich gatunków koni przed wyginięciem lub koniec z zakładnikami.  

Do rozmów przystąpiła grupa rządowa na czele z ministrem leśnictwa i środowiska. Hodowcy koni uważali, że nie ma on żadnego zrozumienia dla przyrody, dla nich ani ich zwierząt.

– Traktuje nas nawet nie jak konie, ale jak bydło, a bydło jak śmieci – była to opinia jednego z hodowców, od której odżegnali się inni uznając ją za drastyczną i niewyważoną.

Dla rządu oczekiwania agresorów stanowiły ogromne wyzwanie. Rozmawiano wiele godzin, na początku w tonie wskazującym na możliwość porozumienia. W końcu napastnicy wręczyli ministrowi kartkę ze spisanymi odręcznie żądaniami. Minister obiecał ich uczciwe rozpatrzenie.

Nie był poruszony bezwzględnością oczekiwań i gróźb porywaczy. Wiedział z kim ma do czynienia. Dla niego byli to ekoterroryści, taką też opinię przedstawił premierowi Csudo. Kiedy ten w spokoju swojego gabinetu zdobnego obrazami największych patriotów kraju zapoznał się z żądaniami, również uznał, że są one nieuzasadnione i ekstremalne.

– Nie uważam, że traktujemy konie i przyrodę w sposób nierozsądny, gorzej niż w innych krajach – powiedział tonem wskazującym, że minister nie powinien ustępować.  

Tajnym służbom państwowym udało się sprawdzić w międzyczasie, kim są napastnicy i wtedy wybuchła bomba. Okazało się, że były to osoby zrzeszone w organizacji radykalnego ekologizmu. Podejrzewano, że działały one pod parasolem międzynarodowej organizacji Megan International Ecoterrorists, wymuszającej ustępstwa na rządach państw na rzecz totalnej ochrony środowiska naturalnego.  

Rozpoczęły się żmudne negocjacje rząd – porywacze. Ich przebieg był transmitowany na cały kraj. Ustępując przed przemocą, której zakończenie siłowe mogłoby przynieść fatalne skutki dla wszystkich stron, rząd złożył propozycję zaostrzenia przepisów i wyłożenia większych środków zgodnie z żądaniami napastników, zdając sobie sprawę, że ich spełnienie będzie niezwykle trudne. Eksperci ministerstwa finansów przez kilka dni i nocy analizowali wszystkie wpływy i wydatki budżetowe. Sytuacja okazała się beznadziejna, nie było sposobu, aby jeszcze bardziej okroić wydatki, czy to na wojsko, czy na infrastrukturę, czy na inne cele, gdyż zmniejszyłoby to drastycznie zdolność bojową armii i pogrzebało szansę rozwoju gospodarczego. Niemożliwe było też podwyższenie podatków dla osób najbogatszych, ponieważ doprowadziłoby to do drastycznego ograniczenia kumulacji kapitału i spadku inwestycji. Opozycja miała odmienne zdanie wskazując na bezsens wydatków dla wojska w postaci interaktywnych ławek dla żołnierzy.

Negocjacje trwały kilka tygodni. Okupanci jak i niektórzy zakładnicy stali się agresywni, utrudniali życie służbom porządkowym, szarpali ich bez przyczyny, żądali posiłków z najdroższych restauracji i trzymali w szachu groźbą użycia środków wybuchowych ukrytych gdzieś w parlamencie.

Dla dowódcy straży były to przeżycia tak koszmarne, że szczypał się bezwiednie po udach, aby upewnić się, czy to sen czy jawa. Pokazywał potem sine ślady na ciele.

Rząd zachęcany przez dużą część społeczeństwa do nieustępowania, kontynuował negocjacje. Nic to jednak nie dało, tylko rozjuszyło rebeliantów i zaostrzyło ich wymagania.

Mimo żądań uczestnictwa, w rozmowach nie mógł uczestniczyć Mesjasz, szef i właściciel Partii Konserwatywnej. Miał problemy ze zdrowiem, napad na parlament tylko pogorszył jego stan. Mężczyzna upadł wcześniej na schodach i doznał wstrząśnienia mózgu, wskutek czego stracił władzę najpierw w jednej ręce, potem w drugiej, w końcu doznał paraliżu dolnej część twarzy utrudniającego mówienie. Mógł mówić, odczuwał jednak ostry ból w trakcie poruszania ustami. Mimo tego zdecydował się spotkać z porywaczami, aby ostatecznie zakończyć kryzys, choć spotkanie odradzał mu najbliższy krąg współpracowników oraz lekarze, w szczególności opiekujący się nim profesor medycyny wojskowej, który osobiście przywiózł mu protezę prawej ręki do domu. Kiedy stan zdrowia Mesjasza pogorszył się, zabrano go do szpitala. Przebywając w separatce był starannie strzeżony przez grupę antyterrorystyczną, obawiano się bowiem, że oddział okupujący parlament może być częścią większej organizacji przestępczej, która nie cofnie się przed niczym, aby wymusić ustępstwa.

Kiedy Mesjasz wychodził ze szpitala, blady i wycieńczony, witały go rzesze zwolenników. Podziwiano go za chęć prowadzenia negocjacji mimo poważnych problemów zdrowotnych. Opozycja usiłowała pomniejszyć jego popularność, upowszechniając złośliwą plotkę, że ilość kwiatów, jakimi go obdarowano, była tak wielka, że uniemożliwiła wyjazd samochodu opancerzonego, którym miano go przewieźć do specjalnego bunkra, skąd mógł bezpiecznie kierować partią, udzielać wskazówek premierowi i konsultować się ze społeczeństwem.

Jeszcze tego samego dnia problem sam się rozwiązał. Znikło trzech członków grupy okupującej parlament. Pozostałe osoby czekały niezdecydowane, co robić. Kiedy na korytarz wkroczyli strażnicy, nikt nie stawiał oporu. Dopiero wtedy okazało się, że napastnicy nie mieli prawdziwej broni ale atrapy. Znikli tylko prawdziwi napastnicy, pozostałe osoby okazały się zakładnikami. Rozpoczęto poszukiwania. Rząd postawił na nogi policję i wojsko, obiecując wysoką nagrodę za skuteczną pomoc w poszukiwaniach.

Napad na parlament uznano za nieudany test ekoterrorystów, jak daleko rząd jest gotów pójść na ustępstwa.

– To tylko kwestia czasu, że rząd będzie musiał ustąpić – podsumował ekspert od spraw terroryzmu, zastrzegając się, że jest to jego osobista opinia.

Kiedy dowódca straży parlamentarnej ocknął się z koszmarnego ni to snu, ni to czuwania, rzeczywistość okazała się inna. W parlamencie faktycznie zdarzył się incydent; samotny mężczyzna wtargnął do budynku i żądał przeprowadzenia śledztwa w sprawie okrutnego traktowania koni w państwowej stadninie. Groził, że się wysadzi w powietrze, gdyby rząd odmówił. Był to bluff i siłą usunięto go z hallu parlamentu.

– Jesteś przewrażliwiony w sprawie tego terroryzmu. Przeminie tak, jak każdy inny ruch radykalny – była to opinia żony.

Pomyślał, że mogła mieć rację. Ostatnie szkolenia na temat zagrożeń terrorystycznych mogły go nadmiernie uwrażliwić. Nie był jednak o tym całkiem przeświadczony, ponieważ jego przeżycia były zbyt wyraziste. Czuł podświadomie, że były prorocze. Zdarzały mu się wcześniej takie widzenia, ukrywał je jednak skrzętnie. Miał zdolność jasnowidzenia, którym zajmował się z powodzeniem w przeszłości. Raz czy dwa razy zdarzyły mu się jednak potknięcia, jego przewidywania nie sprawdziły się. Wtedy właśnie musiał porzucić swoje ulubione zajęcie i szukać pracy gdzie indziej. Karierę jasnowidza ukrywał przed przełożonymi. Wiedział, że nie byłoby to dobrze widziane.