Osiemnaście minut po północy rozpoczął się czas relaksu i wspomnień. Myślałem o ludziach pewnych.

Pewien mężczyzna w gumowcach, z twarzą upudrowaną, różową i uśmiechniętą, wszedł do studio TV z wiaderkiem pełnym błota i udzielajac wywiadu, łopatką rzucał błoto na przywódcę partii, której nie znosił. Wyjaśnił, że jest spóźnionym prawnukiem dawnego celebryty Goebbelsa, znanego mistrza PR-u, który go pouczał, że rzucanie błotem jest pozytywne, bowiem „zawsze coś przylgnie do ciała i już się nie odmyje”.

Dlaczego rzuca pan tak dużo błota? – Prowadząca spotkanie redaktorka pragnęła zaspokoić swoją kobiecą ciekawość, choć dobrze znała odpowiedź.

Muszę, bo jeśli coś zostanie, to szef wysmaruje resztę na mnie.

W tym momencie na ekranie ukazał się napis pewnego widza, który stwierdził, że specjalista od błota przekonał go do głosowania na PO. Zaczęto więc podejrzewać tego od wiadra, że jest podwójnym agentem; tak obrzuca PO błotem, że przekonuje tym widzów do głosowania na tę partię. Może to i dobrze, pomyślałem, ponieważ szef owego PO mówi głosem osoby umierającej, której nie stać choćby na jedno warkniecie na faceta z wiadrem i jego szefa i powiedzenie im mocnymi słowami, co o nich myśli. Nie dziw, że w obecnym wyścigu na Zachód żaden z nich nie może wyprzedzić drugiego.

Potem wystąpiła pewna kobieta w wieku podwójnie maturalnym. Kierowała samochodem, odwracała się do tyłu i siedzącej tam pasażerce palcem wskazywała mężczyznę obok, dużo starszego, przysypiającego na fotelu. Bardzo ją to bawiło. Jego nie, kiedy się obudził, bo nikt nie lubi, kiedy się śmieją z niego za plecami.

Jest to filmik edukacyjny dla szkół pokazujący, że można być nieetycznym niezależnie od tego, czy się chodzi na lekcje religii i do kościoła czy nie. Kobieta przy kierownicy przestaje śmiać się i myśli. Zastanawia się, czy przypadkiem nie jest osobą zbyt uniwersalną, niepotrzebnie mówiącą niemiłe rzeczy w różnych miejscach i różnym czasie.