Pomieszanie snów z rzeczywistością obudziło w Sefardim czujność. Coś nieokreślonego zaczęło go niepokoić. Kiedy Izabela przyniosła mu kawę do gabinetu, powiedział jej o swoich odczuciach. Pomyślał, że ze swoją kobiecą trzeźwością, zrozumie go i pocieszy w jakiś sposób. Poprosiła go o bliższe wytłumaczenie, jak to się objawia.

– To trudne do określenia poczucie niebezpieczeństwa. Mam wrażenie, jakby wisiało w powietrzu. Nic konkretnego, co rzucałoby się w oczy podobnie jak filiżanka gorącej kawy na stoliku czy rozkrzyczany berbeć na ulicy. Odbieram to jako rodzaj sekretnych sygnałów atakujących świadomość, że zbliża się coś niepokojącego.

Isabela zareagowała w sposób, jaki powinien był przewidzieć. Miał do siebie pretensję o naiwność.

– Pan to ma pomysły, don Sefardi. Najpierw starszy mnie pan zagrożeniem, wyglądającym równie poważnie jak wypadek na autostradzie z udziałem ciężarówki wpadającej czołowo na pana, potem robi pan porównanie z filiżanką gorącej kawy i dzieckiem, które w dodatku nazywa pan berbeciem, co obraża uczucia każdej matki. Może tym zagrożeniem jest ta gorąca kawa? Gdyby filiżanka przewróciła się, to uległ by pan poparzeniu!

Sefardi nazwał ją w duchu głupią babą i pomyślał, że coś ciężkiego upadło jej na głowę. Stracił nagle chęć rozmowy.

Dzisiaj, droga pani Izabelo, nie jest pani w sosie, nie mam wiec potrzeby kontynuować naszej rzeczowej dyskusji. Nie czekając, aż gosposia sama wyjdzie gabinetu, odwrócił się do niej plecami, pozostawiając ją w niemym zaskoczeniu.

Kiedy następnym razem Izabela przyniosła mu kawę, zagadała pojednawczo, że czasem człowiek czuje się nie najlepiej. Sefardi zrozumiał to jako propozycję ugody.

– Chyba ma pani rację. Dziękuję za kawę. Jest doskonała. Robi pani dobrą kawę, mocną, gorącą i aromatyczną. Mówiłem memu przyjacielowi Luce, że nikt nie jest w stanie wycisnąć z maszyny tak dobrej kawy jak pani.

– Dziękuję panu, don Sefardi. Jest pan przyzwoitym człowiekiem. Każdy się czasem wygłupi i chlapnie coś dziwnego. Podobnie jak panu mnie też to się zdarza.

Uśmiechnęli się do siebie. Izabela wyciągnęła z bocznej kieszeni fartucha kolorową szmatkę i zaczęła ścierać biurko z kurzu, który nie zdążył jeszcze pojawić się od poprzedniego sprzątania.

*****

Sygnały o nieokreślonym niebezpieczeństwie nie były wymysłem bujnej wyobraźni Sefardiego. Pierwszy pojawił się w trakcie spotkania towarzyskiego.

Z przyjaciółmi Sefardi spotykał się nie za często, ale dość regularnie, co najmniej kilka razy w roku. Przeważnie zapraszał ich do swojego domu. Miał do tego odpowiednie warunki: gabinet o ścianach w kolorze bordo stymulującym myślenie, pokój gościnny, gdzie w odosobnieniu można było spokojnie porozmawiać, duży słoneczny salon, w którym towarzystwo spotykało się najczęściej, w końcu cienisty ogród osłonięty od ulicy siatką metalową i żywopłotem. Spokojna dzielnica dawała dodatkowe poczucie prywatności i bezpieczeństwa.

Zaproszenie przyjęło dziesięć osób, sami mężczyźni, najbliżsi przyjaciele Sefardiego. Dwaj z nich, Luka Mancini i Ernesto Lampedusa, przyjechali z żonami. Rozmowa toczyła się o wszystkim i o niczym, o zbliżającym się długim weekendzie, pogodzie, rosnących cenach artykułów codziennego użytku, dzieciach i pracy. Zaczęło się od teorii spiskowej.

Ktoś użył tego określenia i podał przykład, ktoś potraktował to jako żart, nazwał teorię głupotą, dodając komentarz. Sefardi wybuchł śmiechem, podobnie jak i dwie inne osoby. Wywołało to reakcję. Wiktor, kierownik działu w urzędzie państwowym, serdeczny przyjaciel Sefardiego od dzieciństwa, zaprotestował.

– Teorie spiskowe to nie jest temat do żartów. Nigdy nie słyszeliście o żadnym spisku? Większość rewolucji była wynikiem spisku. Mogę podać przykłady.

Towarzystwo było po kilku kieliszkach, wywiązała się głośna sprzeczka. Pierwszy przeciwstawił się Wiktorowi Luka.

– Chyba robi to dlatego, że go nie lubi. Spotkali się u mnie po raz pierwszy w życiu i wyraźnie nie przypadli sobie do gustu. To dziwne, bo Luka to bardzo spokojny człowiek. Nigdy nie słyszałem, aby podniósł glos. – Sefardi nie miał czasu na dalsze myślenie; był gospodarzem i czuł się w obowiązku uspokoić towarzystwo.

Awantura została zażegnana, pozostawiając tylko niesmak. Był jednak i pozytywny efekt. Uczestnicy dyskusji zgodzili się, że sprawy władzy i zarządzania państwem należy brać poważnie, nawet jeśli jest w nich coś śmiesznego.