W przeddzień. Rzecz o kopaniu. Groteska abstrakcyjna.

W przeddzień Wielkiej Niewiadomej obywatele chodzili po ulicach z palcami na ustach, patrzyli sobie w oczy i syczeli ostrzegawczo: „Szszsz!”, co znaczyło „Milcz!” oraz „Znam taką tajemnicę, że palce w butach stają dęba, ale nie mam prawa ci jej ujawnić”. Inni odpowiadali im tym samym „Szszsz!”, albo i bardziej przerażającym, sycząc jak wąż usiłujący poskromić wzrokiem żabę w celach dobroczynnych.

Kiedy słońce zaszło za chmury, czego nikt się nie spodziewał, stało się jeszcze straszniej. Tajemnica uległa pogłębieniu. Tylko w gabinetach szefów telewizji myślano w spokoju o Wielkiej Niewiadomej przygotowując Wielką Transmisję.

Bohater, którego imienia nie wymówię nawet z palcem na ustach, zmęczony po nocy spiskowania, na kogo „Tak”, na kogo „Nie”, zamknął się w swoich myślach tak niefortunnie, że nie mógł wyjść na zewnątrz. Otoczyły go kraty milczenia. Przeraził się. Chodził w zamknięciu jak pijak wokół wielkiego słupa ogłoszeniowego wołając z rozpaczą: „Zamknęli mnie!” „Zamknęli!”. Zewsząd odpowiadała mu głucha cisza. Zdał sobie sprawę, że na zewnątrz nie jest lepiej, ale przynajmniej jest przestrzenniej.

Aby ratować się przed szaleństwem niepewności, zaczął wyobrażać sobie, a kiedy zabrakło mu wyobraźni, zgadywać, co robią obywatele na zewnątrz.

– Niektórzy chodzą z palcem na ustach. – To się zgadzało.

– A dzieci? – Pytanie pojawiło się tak nagle, że o mało co nie osunął się na kolana. Wolał nie myśleć o dzieciątku, jednym czy drugim, co to nieświadome swej cielesności, mogło zrobić z palcem. Kiedy przestał o tym myśleć, oczami zamkniętej wyobraźni zobaczył obywateli idących tam, gdzie mieli obowiązek wyrazić wolę, nie wspominając nikomu ani słowa, na kogo będą … tego tam. Nie mógł dłużej o tym myśleć, bo palec zamknął mu usta w nakazanym z góry „Szszsz!”.

Nie wszyscy byli tacy prawomyślni. Niektórzy obywatele brali w jedną rękę wiaderko z farbą, kolor wedle uznania, w drugi wielki pędzel, i na ścianach i murach pamięci rysowali postacie, oferując im swoją życzliwość albo nienawiść. Tym znienawidzonym domalowywali przekrwione oczy, czarne jak smoła rogi i kosmate ogony na tle piekielnych płomieni. Tych preferowanych obdarzali ciepłymi promieniami słońca, serdecznymi uściskami a nawet słodkimi całusami o kształcie białego łabędzia.

Zmęczony niepewnością, co go czeka, bohater zebrał się w sobie i namalował na ścianie przestrogę: „Pamiętaj, aby wiedzieć, na kogo „Tak”, a na kogo „Nie”! Wyczerpany niezwykłym przesłaniem, zasnął z nadzieją, że obudzi się, podobnie jak inni, już po drugiej stronie męczącego oczekiwania, aby zrobić sobie mocną kawę i popieścić, co kto lubi, niewiastę, dziecko, kotka lub kosmatego niedźwiedzia w oczekiwaniu na wyniki losu, który zadecyduje, czy będzie on żyć tam, gdzie schodzi się z góry i kopie piłkę czy też tam, gdzie idzie się pod górę i kopie rowy.

Przekaż dalej
4Shares

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *