Kiedy liczba mieszkańców Nomadii przekroczyła dwadzieścia milionów, rząd ekspediował nadwyżkę obywateli do krajów radosnej nadziei. Tak nazywano kraje zatrudniające u siebie emigrantów z Nomadii. Kiedy liczba mieszkańców spadała poniżej dwudziestu milionów, rząd zwiększał imigrację z krajów czarnej rozpaczy. Tak nazywano kraje mające nadwyżki demograficzne.

Działania rządu oceniano wskaźnikami wrażliwości społeczno-ekonomicznej. Wskaźniki obliczano osobno dla każdej zmiany społecznej wywołanej przez bodziec finansowy zastosowany przez rząd. Zmiany mogły dotyczyć bezrobocia, urodzeń, emigracji, imigracji i podobnych spraw. Obliczeniom służył wielowariantowy model matematyczny reakcji społeczeństwa. 

Wszystkie sznurki działań rządu trzymał w ręku Barras. Nic nie działo się bez jego udziału lub akceptacji. Zwolennicy nazywali go „ojcem ojczyzny”. Odpowiadało mu to, kreowało go na bohatera.

– Zachowuje się jak mitologiczny Zeus – zżymał się Sefardi.

Po pewnym czasie, zauważając niekonsekwencje i zaskakujące zwroty polityki rządu, Sefardi doszedł do wniosku, że demografia jest tematem zastępczym, mającym na celu odciągnięcie uwagi obywateli od innych, bardziej drażliwych i kłopotliwych spraw.

Isabela, z którą nierozważnie podzielił się swoją obserwacją, zareagowała krótko:

– Ależ pan jest nieufny, don Sefardi! Jak kogut, który podejrzewa każdą kurę o zdradę z nieistniejącym rywalem.

Temat koguta nie schodził jej z ust, poruszała go wcześniej kilkakrotnie. Sefardi uznał, że gospodyni jest niewyżyta seksualnie.

Wieczorem rozmawiali o imionach. Sefardi wyjaśniał, jakie znaczenie ma staranny wybór imion i nazwisk bohaterów powieści. Przywiązywał do tego wielką wagę.

– Jeśli bohater jest lekkoduchem, niewłaściwe byłoby obdarzenie go imieniem cieszącym się szacunkiem i powagą. Każde imię ma odmienne pochodzenie, znaczenie, budzi różne skojarzenia, inaczej jest odbierane.

– Czy wie pan, don Sefardi, że ja mam dwa imiona? – Isabela wyskoczyła jak Filip z konopi przerywając mu wypowiedź. – Jedno to Isabela, drugie to Angelika. Lubię obydwa i nie wiem, dlaczego używa pan uparcie tylko mojego pierwszego imienia. Już mi się to znudziło. Niby taki wielki wynalazca i kandydat na pisarza, a ciągle powtarza pan ten sam lejtmotyw konwersacyjny? Dobrze powiedziałam? – Nie była pewna ostatnich słów.

– Dobrze pani powiedziała, ale nie wiem, jak mogę to zrobić. Czy w dni parzyste mam używać pani pierwszego imienia, a w nieparzyste zwracać się do pani Angeliko? – Sefardi potrafił być uszczypliwy, nawet niesympatyczny. W duchu usprawiedliwiał to drażniącą go bezmyślnością i naiwnością kobiety.

– Doskonały pomysł! Bardzo mi się podoba pańska sugestia. Wreszcie ruszył pan głową. – zachwyt Isabeli-Angeliki był szczery. Przyjęła propozycję Sefardiego na serio; pilnowała potem, aby przestrzegał zasady używania właściwego imienia każdego dnia. Ponieważ dni mu się wciąż myliły, szukał rozwiązania, które pozwoliłoby mu uniknąć ciągłych przypomnień, wobec których czuł się jak człowiek ubezwłasnowolniony. W końcu znalazł rozwiązanie; uznał je za żartobliwe.

– Skoro jedynka jest pierwszą liczbą systemu dziesiętnego, a Angelika zaczyna się od pierwszej litery alfabetu, będę używać imienia Angelika w dni nieparzyste, a Isabela w pozostałe dni, czyli parzyste.

Isabela wpadła w zachwyt, źrenice jej się powiększyły, kąciki ust podniosły w uśmiechu. Po chwili w jej oczach pojawił się figlarny błysk. Było w tym coś przewrotnego. Sefardi nie był pewien, czy kobieta nie pogrywa sobie z nim w kulki. Czasem nachodziło go nieodparte wrażenie, że jest znacznie inteligentniejsza, niż pokazywała to po sobie. Wydało mu się, że gra jakąś podstępną rolę, przekornie bawi się nim, rzucając mu wyzwania i obserwując jego reakcje. Tego wieczoru po raz pierwszy miał wrażenie, że to ona jest kotem, a on myszką, nie na odwrót. Okazała się zagadką, labiryntem, z którego nie zawsze udawało mu się wyjść bez uszczerbku. Postanowił bardziej się pilnować.