„A kuku!” – To zjawisko, które istnieje, a zarazem go nie ma. – Tajemniczo zaczął starszy pan podający się za Iwana Iwanowicza. Wymieniliśmy porozumiewawcze spojrzenia z Wiktorem, które jednakże nie doprowadziły nas do zgody, czy ów tajemniczy osobnik to Iwan Iwanowicz czy nie. ”

W momencie niepewności podszedł do nas chłopiec z gazetami. Dzisiaj nikt już nie prowadzi domokrążnego handlu gazetami, ale ten jeden konkretny, drobny, nierozwinięty jeszcze młodzieniec, zaoferował nam gazetę. Skorzystaliśmy z okazji i kupiliśmy

– Kto by nie skorzystał? – Wymieniliśmy z Wiktorem spojrzenie, tym razem osiągając porozumienie. – Każdy by skorzystał!.

Gazeta nosiła tytuł „A Kuku!” Na pierwszej stronie była wiadomość, że waluta ukraińska, hrywna, jest wymienna. Chcesz wyjechać na wakacje zagraniczne, nazbierałeś trochę waluty, idziesz do banku, do bankowego kantora wymiany, aby mieć pewność, że nie zostaniesz oszukany (co bank to bank, aby tylko nie we frankach szachrajskich), wykładasz jak lord swoje dziesięć tysięcy hrywien przed kasjerem, a on ci mówi: – Niestety, nie mogę wymienić panu hrywien na euro.

– Jak to „nie mogę”? – Pytasz ustami i oczami. Czy hrywna nie jest wymienna?

– Jest, oczywiście, że jest. – Urzędnik uśmiecha się przyjaźnie. – Ale my nie mamy żadnej waluty obcej do wymiany. Ani dolarów, ani euro, ani marek niemieckich, ani żadnej innej twardej waluty. Nazwy walut urzędnik określał ekstrawagancko, choć nie wiadomo dlaczego, jako dołłary, ojro i dojcze marken.

– A kiedy będziecie mieli?

– Nie mieliśmy i nie będziemy. Nie wymieniamy hrywien na inne waluty. Bo nie mamy walut obcych w ogóle.

– Czyli hrywna będąc wymienną walut, nie jest wymienna.

– I tak, i nie. – Po czym uprzejmie wysmarkał się do chusteczki w dużą kratę.

– To jest właśnie „A Kuku!”- Wtrącił objaśniająco Iwan Iwanowicz. Nie za bardzo jeszcze rozumieliśmy jego tłumaczenie.

Na stronie drugiej gazety znaleźliśmy informacje o innym fenomenie, mianowicie o obojnaku.

– Z obojnakiem, proszę pana – z łam gazety spoglądały na nas dobroduszne oczy dziennikarza śledczego Iwana Iwanowicza – to jest tak. Patrzysz nań z jednej strony – a musi on być nagi, aby to dojrzeć – i cóż widzisz? – Dramatycznie zawiesił głos. – Widzisz mężczyznę w pełnej krasie. Patrzysz z drugiej strony, i cóż widzisz?

– Dramatyzm pytań i odpowiedzi Iwana Iwanowicza rozpalił naszą ciekowość do czerwoności. – Widzisz kobietę, też w pełnej krasie! – Wyjaśnił Iwan Iwanowicz oblizując się lubieżnie i obleśnie, co wspólnie z Wiktorem oceniliśmy jako niesmaczny i nieudany żart. Kto tak oblizuje się i podnieca na widok cielesnego aspektu kobiety?

Iwan Iwanowicz niezrażony naszą reakcją dokończył: – Obojnak też jest przykładem „A Kuku!”. Jest to fenomen, dylemat, mgławica pomieszania, w której nie wiadomo, co jest, a czego nie ma.

C.d.n. jutro.