Drodzy Czytelnicy! Wznawiam publikację kolejnych odcinków powieści. Ostatni z numerem 179 był opublikowany dnia 18 stycznia 2019.

Gubernator chętnie oprowadzał po gabinecie towarzyszy partyjnych, przyjaciół i gości zagranicznych. Przedstawiając im niezwykły obraz objaśniał i interpretował jego artystyczne i duchowe walory, kolory, skalę i perspektywę. Momentami zapominał o grozie, jaką obraz budził i popadał w zachwyt. Kiedy przyjaciel zwrócił mu na to uwagę, ogarnął go niepokój, poczuł mrowienie pleców i drętwienie nóg. Zdarzyło mu się to tylko raz, tak jakby nabył odporności.

Nawet po upływie czasu obraz zagłady nie wprowadzał gubernatora w przygnębienie, jak się spodziewała jego sekretarka, serdecznie odradzająca mu ten rodzaj dekoracji, ale wręcz poprawiał jego samopoczucie. Pewnego razu, po dłuższym wpatrywaniu się w obraz gubernator popadł nawet w euforię. Pd tej pory wyjaśniał, że obrazy, wykresy i opisy tak bardzo rozjaśniły mu w głowie, że nieporównanie lepiej rozumie rzeczywistość, w związku z czym potrafi skuteczniej przewidywać nieszczęśliwe wybryki natury i im zapobiegać.

Przeżycia pogłębiły wiarę i religijność gubernatora; częściej chodził do kościoła i kładł się krzyżem na zimnej posadzce. Potrafił przetrwać w kompletnym bezruchu nawet godzinę. Kiedy sekretarka, która zastąpiła mu matkę, martwiła się, że doprowadzi się tym bolesnego reumatyzmu, gubernator wstawał rześki z posadzki, twierdząc, że akt wiary go odnawiał. Raz stwierdził nawet, że duch święty natchnął go dobrymi pomysłami.

Religijność gubernatora znalazła uznanie w oczach Czarnej Eminencji, człowieka bogobojnego i zasłużonego nie tylko dla Kościoła Hierarchicznego, ale i dla wszystkich wierzących obywateli. Mówiono o nim, że rozmawia z Bogiem. Nie był to żart, wszyscy traktowali to poważnie, bo byli na to świadkowie.

Barras przedstawiony Czarnej Eminencji jako wschodząca gwiazda wielkiej polityki przypadł mu do gustu. Życzliwość patriarchy stojącego na czele Kościoła Hierarchicznego były gubernatorowi na rękę; wiązał z nią dalekosiężne plany. Gubernator nie był jednak całkowicie szczery wobec Czarnej Eminencji; ostentacyjnie demonstrował więcej wiary niż posiadał. Pocieszał się, że Bóg mu to wybaczy, ponieważ czynił to dla dobra kraju.

*****

Wiadomości dotyczące skali antyprokreacji tak bardzo wzajemnie sobie przeczyły, że nie sposób było w końcu ustalić, co jest prawdą, a co nią nie jest. Opozycja oskarżała rząd o dezinformowanie społeczeństwa w swoim egoistycznym interesie. Ten zaprzeczał, aby jakakolwiek agencja państwowa była zamieszana w dezinformację. Zwyczajni obywatele czuli się skołowani i rezygnowali z oglądania telewizji, czytania prasy a nawet surfowania po Internecie. Granice między prawdą a fałszem zatarły się do tego stopnia, że otwarcie sugerowano, aby nie szukać różnic między nimi, ponieważ istnieje tylko prawdopodobieństwo prawdy i fałszu, a nie sama prawda lub fałsz. Pojawiły się poglądy, że nie ma to już większego znaczenia, gdyż odmieńcy seksualni zostali zmarginalizowani. Zboczeńcy, jak ich niektórzy wciąż nazywali, zeszli do podziemia, ukrywali się, wielu straciło orientację, kim właściwie są. Społeczeństwo więcej wiedziało o hidżrach w Indiach, mashoga w Kenii, muxe w Meksyku niż o członkach organizacji LGBT w Nomadii. Powodowało to stan zamieszania.

*****

Kościół postawił odmienną diagnozę zaniku prokreacji. Jej przyczyną miało być odwrócenie się ludzi od Boga. Wiele osób doznało w czasie Apokalipsy tyle bólu i cierpienia, że straciło wiarę. Jej miejsce zajęły wynaturzenia, które rozrosły się i przybrały głębszy charakter. Objęły one odstępstwa nie tylko seksualne, ale także rodzinne, towarzyskie i społeczne. Kobiety przyjmowały na siebie role męskie, ubierały się jak mężczyźni, konsumpcjonizm zastąpił duchowość, butelka piwa dobrą powieść, upadła tradycyjna obyczajowość, rozpanoszył się egoizm, w odstawkę poszedł patriotyzm.

– Widzimy panoszenie się grzechu i to o najcięższych wymiarach. Ludzie porzucili wiarę. U kobiet wywołało to najpierw niechęć, a potem odrazę do płodzenia potomstwa. Coraz więcej mężczyzn czuje i myśli tak samo. Dawniej tego nie było. – Pomstował Czarna Eminencja, winiąc nie tylko Apokalipsę, ale i demokrację.

Diagnoza kościoła oparta była na analizie tysiąca spowiedzi. Księża prosili wiernych o wywnętrzanie się i szczere wypowiedzi na temat płodzenia potomstwa przypominając wolę bożą wyrażoną w Biblii: „Idźcie i rozmnażajcie się”. W kręgach kościelnych rozgorzała namiętna dyskusja, czy nie złamano świętej tajemnicy spowiedzi. Niektórzy księża posługiwali się pytaniami ankietowymi i dyktafonem do nagrywania odpowiedzi. Uznano ich za nadgorliwców, aczkolwiek głosy były podzielone. Jedni duchowni ich krytykowali, inni chwalili za uczciwość i rzetelność. Sprawę rozstrzygnął Czarna Eminencja:

– Wobec Boga nie ma przesady w dążeniu do prawdy, która ma nas zbawić.

Na spotkanie z gubernatorem Eminencja przyniósł listę przyczyn zaniku prokreacji. Jego sekretarz nazwał ją „Czarną listą nieprawości”. Nazwa była tak trafna, że Arcybiskup jej nie zmienił, mimo że źle się kojarzyła z jego powszechnie używanym tytułem Czarnej Eminencji.

– Nieprzerwanie tłumaczę moim pracownikom i wiernym, że w moim przypadku „czarny” odnosi się do koloru sutanny, a nie do charakteru czy postaci. – Wyjaśnił gubernatorowi.

Lista obejmowała perwersje i zboczenia potocznie określane jako inne orientacje seksualne oraz zjawiska genderyzmu, eutanazji, ateizmu, sybarytyzmu, konsumpcjonizmu i relatywizmu moralnego.