Życie nie jest całościowe, lecz fragmentaryczne. Patrzę przez okno i obserwuję mężczyznę, nie wiem jak go nazwać, chyba jest to sprzątacz. Wychodzi z niewielkiego budynku mieszczącego pojemniki ze śmieciami, w ręku trzyma kubełek i wielką szczotkę. Widzę go codziennie jak zbiera śmieci, podmiata, piele, porządkuje, uzdatnia wszystko, czego wymaga osiedle. Osiedle nazywa się „Klimaty”, może i trafnie; wczoraj słońce spacerowało po drodze wewnętrznej, ścianach budynków i zieleni, dzisiaj popaduje deszcz. Pogoda i sprzątacz stworzyli poranny fragment mojego życia.

Wcześniej był fragment przedporanny, z zaciemnionymi przysłonami w oknach. Nie mogę spać, chyba dlatego, że wypiłem wczoraj trochę wina (tak mało, że aż prawie wstyd się przyznać), co mnie jednak wytrąciło z równowagi snu i czuwania. Spaceruję więc po pokoju, gdzie mieści się łóżko i biurko, potem idę do salonu, znowu spaceruję, okrążam stół kilka razy, kładę się na kanapie, usiłuję znaleźć dobre położenie, leżę, wstaję, znowu spaceruję. Kiedy nastaje godzina siódma, decyduję się zrobić sobie kawę. Nie lubię gotować wody z samego rana, ponieważ czajnik elektryczny pracuje bardzo głośno. Piszę „pracuje”, ale czy to bezduszne stworzenie jest zdolne do prawdziwej pracy?

Ten fragment życia obejmuje głównie rozmyślania, rozmamłane, senne, przez półwidzące oczy. To nieprzyjemny stan samopoczucia. Chce ci się spać, a równocześnie nie możesz zasnąć. Tak mnie to męczy, że przeklinam cicho od czasu do czasu, nie zawsze, ponieważ przeklinanie zależy od intensywności męczenia się. Po głowie przemieszczają mi się imiona i myśli-mrówki, uparcie wyłażące z zakamarków pamięci: Zenon, tylko imię filozofa, niewiele z nim kojarzę, a zaraz potem Epiktet, o którym od miesięcy planuję poczytać, potem figowe drzewo-dusiciel (dosłownie duszące inne drzewo swoimi oplotami)

oraz drzewko „krwawiące serce”, którego dokładnie co dwudziesty liść (jak sobie przypominam) jest czerwony.

w końcu krokodyl na plaży, trzy ostatnie wspomnienia z dawno zakopanej w pamięci wycieczki do Queenslandu.

Te wspomnienia nie wracają do mnie bez kozery. Pracuję nad powieścią, wydaną już kilka lat temu w formie ebooka na amerykańskiej platformie wydawniczej, o której prawdopodobnie żaden czytelnik w Polsce nie słyszał. Utwór chcę teraz wydać w postaci książki drukowanej. To była moja pierwsza powieść, uznałem, że potrzebuje i wymaga ona znaczących zmian i poprawek. Akcja dzieje się w Australii, i bardzo dobrze, ale niewiele jest w niej australijskości, konkretów, z wyjątkiem ogólnej atmosfery, imion, nazw miejscowości i kilku obiektów, głównie gastronomicznych. Tę słabość teraz eliminuję, stąd moje międzykontynentalne skojarzenia.

Po południu oglądam program TV „Tak jest” i słyszę z ust kobiety, w których mieści się PiS radosnej twórczości: „Prezydent cynicznie wykorzystał Konwencję o przemocy. Bez namysłu, bez refleksji. Tylko tytuł jest dobry w konwencji i my go akceptujemy”. Jej słowa dopingują mnie do dalszej pracy. Gdyby nie PiS, w kraju nie byłoby nic do poprawienia. Czułbym się jak na pustyni. To ostatnia część dnia, fragment uskrzydlenia.

Serdecznie zapraszam na moje spotkania autorskie w Gdańsku:

• 16 kwietnia (czwartek) godz. 18.30, Biblioteka Publiczna Filia 44, Ul Wyrobka 5A, Gdańsk-Morena, tel. 58 348 70 06
• 24 kwietnia (piątek) godz. 18.00, Biblioteka Publiczna, al. Grunwaldzka 82 (Centrum Handlowe Manhattan), Gdańsk-Wrzeszcz,  tel.: 58 500 00 80