Najpiękniejsze na świecie pogrzeby odbywają się w Korei Północnej. Żal po odejściu Kim Dzong Ila, Wielkiego Wodza Towarzysza, zwanego także Kochanym Wodzem jak również Umiłowanym Wodzem Towarzyszem, był monstrualny, podobnie jak i za życia był sam Wódz. Jego pogrzeb imponował: włączone syreny, trzy minuty ciszy, nisko pochylone głowy, powszechny płacz, niezliczone tłumy cywilów i wojskowych.  Najbardziej płakały kobiety pokazane na wideo udostępnionym w Internecie przez Ambasadę KRLD w Warszawie. Płakały intensywnie co najmniej 6 minut i 39 sekund (tyle trwało video). Kobiety zawodzą, dzieci płaczą, a Kochany Wódz uśmiecha się serdecznie z Wielkiego Portretu wiezionego na samochodzie. Wódz uśmiecha się, ponieważ wie, że jego szlachetne dzieło będzie kontynuować jego syn, Wielki Następca Towarzysz Kim Dzong Un.

Scena pełna emocji i kontrastu. Żal narodu można zrozumieć, jeśli znamy zasługi Wodza dla ojczyzny. Jego śmierć nastąpiła, jak oficjalnie podawano, z wycieńczenia, tak intensywnie pracował. Potwierdza to tekst umieszczony pod video Ambasady KRLD. Cytuję: „Tuż przed śmiercią Umiłowany Wódz Towarzysz Kim Dzong Il wiele uwagi poświęcał odpowiedniemu zaopatrzeniu stołecznego Pjongjangu w ryby. Kilka dni po Jego śmierci do stolicy przybyła ogromna dostawa ryb, będąca właśnie wynikiem ciężkiej pracy Przywódcy Kim Dzong Ila podczas licznych wyjazdów”.

Perwersja w okrucieństwie nie zna granic. Można być okrutnym w sposób prosty i skomplikowany. Sposób prosty to dręczyć ludzi głodem, zimnem i ubóstwem. Skomplikowany – to zatruwać także ich umysły i dusze. Dorośli i dzieci w Korei jedzą trawę w okresach głodu. A świat stoi niemy i czeka.

Zło nie istnieje dlatego, że są źli ludzie, tylko dlatego, że ci, którzy są dobrzy, milczą. Nie pamiętam kto to powiedział, żałuję.

PS Podane wyżej określenia Wodzów nie są moim wymysłem; to cytaty z oficjalnych mediów.